Θα ήταν κοινοτοπία να πούμε ότι εδώ ο Φαζαρντί ξεπερνάει τον εαυτό του στον τομέα της φρίκης... αφού τον ξεπερνάει πάντα. Ας σημειώσουμε απλώς ότι σε αυτό το τρίτο μυθιστόρημά του με ήρωα τον αστυνόμο Παντοβάνι (που γράφτηκε το 1982), ο λεπτός συνδυασμός ρομαντικής αλληλεγγύης και ανατριχιαστικής ωμότητας που χαρακτηρίζει την τεχνική του, όπως την αναδεικνύει η γνωστή
στεγνή, κοφτή και ακριβής γραφή του, κάνει και πάλι θαύματα.

Κροάτες φασίστες Ούστασι δολοφονούν ανθρώπους με φρικτό τρόπο στη Γαλλία.
Γιατί; Ποιος είναι ο Πογκλάβνικ; Ποιος είναι ο τρελός, αιμοσταγής Μακεδόνας που συνυπάρχει με τους Κροάτες; Ποια η σχέση όλων αυτών με τη ναζιστική κατοχή και την αντίσταση στη Γιουγκοσλαβία; Ο Φαζαρντί σ\' αυτό το μυθιστόρημα δίνει τα ρέστα του προσπαθώντας με μαεστρία να ξεδιαλύνει μια καλοανακατεμένη βαλκανική σαλάτα...